چقدر دیر یادش آمد خدا …

که ما قسمت هم نبودیم !

 غربت آن نیست که تنها باشی
فارغ از فتنه ی فردا باشی
غربت آن است که چون قطره ی آب
در به در ، در پی دریا باشی
غربت آن است که مثل من و دل
در میان همه کس یکه و تنها باشی

 کاش صبحِ گشایش چشمانم به خورشید

نگاهت زودتر بیاید و بنشیند پای سجاده دلم ،

درست وقتی که خدا هم ضربان عشق پاکم را حس می کند

سال هاست دلم

در چشم تو زندانی ست

و من درآن اتّفاق ساده

جا ماندم :

برخورد دلم با نگاه تو

در بزرگراه عشق

یادت هست ؟!

من هنوز هم نمی دانم

مقصّر چشمان تو بود

که یکطرفه می آمد

یا قلب من

که تصدیق نداشت !